Matapica

En daar gaat ze dan elke ochtend op haar fietsje door Paramaribo…Heel veel mensen, heel veel auto’s, smerige uitlaatgassen (ik kom terug met pikzwarte longen) en enorm veel getoeter. De eerste drie keer ben ik bijna van m’n fiets gevallen van schrik. Ze hebben hier namelijk heel veel reden om te toeteren:
- Hé, ik neem voorrang
- Hé, neem jij maar voorrang
- Pas op, ik ga je inhalen
- Hé, ik ken jou
- Getoeter als in fuuutfuuuuuw ( + teksten als hé blondie, lekker aan het fietsah!( goeie tekst,gast!))
- Toeteren om het toeteren
Zoals jullie misschien begrijpen heb ik enigszins moeite met de interpretatie van de Surinaamse toeter. Daarnaast moet ik nog even wennen aan het links rijden. Geen idee of links hier dan voorrang heeft, maar volgens mij weten ze dat hier zelf ook niet. De brutaalste aap mag voor. Ben blij dat ik al heel wat fietservaring heb. Af en toe toch veiliger om met de taxi te gaan, aangezien de taxichauffeurs gewend zijn aan deze verkeerschaos. Alhoewel…De taxichauffeur vertelde me trots over z’n auto. Die had hij uit Nederland laten komen. Was in Nederland afgekeurd, maar hier doet ie het nog uitstekend! Hm dat geeft een veilig gevoel. Dit over het verkeer in Paramaribo.
Op de SEH begon ik afgelopen week steeds meer m’n draai te vinden. Ik weet nu de gang van zaken en ben lekker aan het werk. Er komen voornamelijk patiënten met verwondingen door aanrijdingen, bedrijfsongevallen en messteken. Vooral vrouwen met messteken. Wij Nederlandse vrouwen gebruiken meestel onze nagels tijdens ruzie, hier gebruiken ze messen om elkaar iets duidelijk te maken. Linda de co uit Amsterdam en ik bekijken het maar van de positieve kant, als we terug komen kunnen we hechten als de beste. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar het is ook wel eens heel rustig op de enige SEH van Suriname. Maar ook dan is er werk, dan vouwen we namelijk de gaasjes met de verpleegkundigen. Die zijn namelijk niet al netjes steriel voorverpakt zoals in NL. Na dat ik dat werk heb gedaan, ben ik toch iets zuiniger om gegaan met de materialen.
Afgelopen weekend ben ik naar Matapica geweest samen met 7 andere studenten, voornamelijk co-assistenten, om schildpadden te zoeken. Zaterdagochtend zijn we vertrokken. De reis er naar toe was prachtig. We werden vervoerd per snelle boot door prachtige moerassen waar we veel mooie vogels hebben kunnen zien. Daar aangekomen werden we verwelkomd door allemaal babyschildpadjes! Zooooo lief!! Alles werd geregeld door één familie die alles heel goed voor ons had georganiseerd. We konden op het strand lekker eten, zwemmen, hangen in de hangmatten en natuurlijk op zoek naar schildpadden. De lederschildpad (hier Aitkanti genoemd) is de grootste en zwaarste schildpad ter wereld. De schild kan wel 2,4 m lang worden en gemiddeld weegt het beest 575 kg, maar ze kunnen ook wel 900 kg wegen. De meeste schildpadden komen alleen ‘s nachts aan land, omdat ze niet van de hete zon houden, maar de Aitkanti laat zich overdag ook wel eens zien. We waren wel erg benieuwd en begonnen met een lange wandeling langs het strand. En opeens zagen we daar in de verte een donkere vlek het water uitkomen. Wij als een gek er naar toe gerend. Wauw wat een mooi beest! Helaas had de schildpad om de een of andere reden bedacht dat ze terug liever terug de zee in wilde en konden we niet zien hoe ze haar eieren ging leggen. Helaas! Rond een uur of 12 ‘s nachts hebben we onze tocht weer voortgezet. We hebben nog 2 Aitkanti’s gezien, maar zij hadden de eieren al gelegd en waren bezig de plek te camoufleren. Het liefst wilden we het hele proces zien, wat zo’n 2uur in beslag neemt en net toen we een schildpad aan land zagen, begon het als een gek te hozen. We hadden prachtig weer gehad de hele dag, waren net tot de conclusie gekomen dat we nog nooit zo’n mooie heldere sterrenhemel hadden gezien en dan net op het moment dat we wilden gaan bekijken, waar we eigenlijk voor waren gekomen, gaat het keihard regenen. J, dat kan gebeuren in het regenseizoen. Het is niet meer opgehouden met regenen tot de volgende morgen. Wel overheerlijk geslapen in een hangmat in de buitenlucht onder een afdakje. Dat had ik altijd al eens willen doen! Hoewel we niet het hele legproces hebben kunnen bekijken van de schilpad heb ik toch wel echt een topweekend gehad!
Nu sinds maandag weer hard aan het werk. Linda en ik zijn nu ingedeeld in plaats van de arts-assistenten dus we moeten nu een stuk harder werken. Maar dat is juist erg leuk! Gisteren zei een verpleegkundige tegen me: Goh, wat loop jij hard zeg! Ehm ja, dit is de SPOEDeisende hulp…Verder draaien we nu ook diensten. Vannacht m’n eerste nachtdienst! Ben benieuwd wat ik nu weer ga meemaken! Ik hoop op een bevalling. Als hier de verloskamers vol zijn wordt de bevalling gedaan op de SEH. Gisteren had ik bijna een bevalling zelf mogen doen, maar op het laatste moment was er toch nog plek op de verloskamers. Misschien krijg ik komende nacht de kans! Ik heb eigenlijk nog veeeeeel meer te vertellen, maar het verhaal is zo wel even lang genoeg. De rest bewaar ik voor de volgende keer!

Mi lobi joe allamala nanga mi gi wang biggi brasa, Steef

P.s. Ik heb geprobeerd wat foto’s op de site te plaatsen. Kwaliteit is niet top, maar het is in ieder geval iets…Snap het programma nog niet helemaal dus kan zijn dat foto’s niet bij het goede bericht staan.